کمال‌گرایی را ما به این می‌شناسیم که شخص می‌خواهد همه کارها را به نحو احسن انجام بدهد. اما کمال‌گرایی یعنی عدم انجام کار، یعنی انتظار برای بهترین کار. آدم‌های کمال‌گرا هیچ‌وقت دست به انجام کار نمی‌زنند و این ویژگی به‌شدت بازدارنده است.
حالا تصور کنید که این ویژگی با اضطراب هم ترکیب شود. اضطراب خودش انواع مختلفی دارد، اما بدترین نوع آن اضطراب اجتماعی است. در این حالت، شخص نمی‌تواند جلوی جمع سخنرانی کند، از قضاوت شدن به‌شدت می‌ترسد و تمایلی ندارد در معرض قضاوت دیگران قرار بگیرد. ترس از اینکه دیگران درباره او چه فکری می‌کنند، تمام وجودش را در برمی‌گیرد.
حالا اگر کمال‌گرایی و اضطراب با هم ترکیب شوند، چه می‌شود؟ یک لحظه فکر کنید؛ هم کمال‌گرا هستید و هم مضطرب. نتیجه چه خواهد بود؟ هیچ‌چیز رخ نمی‌دهد. کمال‌گرایی نمی‌گذارد سراغ کاری بروید مگر اینکه در آن بهترین باشید. اضطراب هم، حتی اگر در کاری بهترین باشید، باعث می‌شود از آن دوری کنید، چون از قضاوت دیگران می‌ترسید.
به این وضعیت می‌گویند “کمال‌گرای مضطرب”؛ یک ترکیب فلج‌کننده.
دیدگاهتان را بنویسید